W hotelowym barze przebywał osobnik o bladej skórze i jasnych włosach, oparty o stół. W ręce trzymał coś, co przypominało zdobiony krzyż. Stukał nim o stół, wygrywając rytm Walca. Na jego dłoniach powstawały blizny, wypalane przez srebro krzyża.
- "Życie..." - pomyślał, podnosząc głowę nad stół i chwytając kryształowy kieliszek, pijąc z niego ciemnoczerwony napój. - "Nieodgadniona tajemnica życia...Tajemnica, której koroną jest radość, ból, cierpienie, miłość… a także śmierć. Ludzie rodzą się i umierają, dorastają, starzeją się i umierają. Czasem zdarzają się wypadki, które prowadzą do śmierci, wtedy ludzie umierają młodziej... Wypadki... Wampiry... Nie różnią się wiele od seryjnych morderców..." - Osoba wyglądała na nie starszą niż dwadzieścia lat. Patrzyła przed siebie, tkwiąc w zamyśleniu...

Chłopak podniósł się gwaltownie z miejsca, jakby wyrwany z zamyślenia. - Nie... Ale... - zbliżył się do kelnera, szeptając mu na ucho. - Czy wie pan gdzie mogę znaleźć wodę święconą?

- ah... - westchnął chłopak przewracając oczami. -"Ci śmiertelnicy... Słusznie powiadają, że pod latarnią najciemniej..." - pomyślał, a na głos powiedział. - Mój dziadek jej potrzebuje. - skłamał - Muszę dokonać ostatniego namaszczenia... Nie mogę znaleźć księdza...

Chłopak kiwnął głową w geście podziękowania, po czym udał się we wskazane przez barmana miejsce. Schody prowazące na dół były strome. Zaraz za drzwiami rozciągał się widok kaplicy. Po obu stronach drzwi umieszczone były naczynia z wodą święconą, której tak pilnie szukał... - " Dobrze..." - pomyślał, wyjmując z kieszeni płaszcza kryształową buteleczkę, którą obficie napełnił wodą. Gdy skończył, spojrzał jeszcze odruchowo na ołtarz, pokłonił się i wyszedł.

"Podwójny?" Zapytala kobieta z niedowierzaniem:" Może malżeński?" Spytała grzecznie po chwili.

"Oczywiście już..." Odpowiedziała zmieszana recepcjonistka podając parze klucz:" Drugie pietro pokój numer 234"

"Tak..Iście imponujące..A teraz wybacz..Musze iść pod prysznic..." Odparł Riromu i powędrował w kierunku łazienki...