Rudowłosy chłopak przekroczył próg pracowni rozglądając się wokoło. - "Jaką ten człowiek ma pewność, że ofiaruje mi tak wiele ze swej strony..." - nagle w jego oczy rzucił się rzeźbiarz. Niemal natychmiast go rozpoznał. -"Czy to Lilian?! Mój mistrz miał jedną z jego rzeźb!" - pomyślał, podchodząc do zapracowanego chłopaka. - Przepraszam... Czy pan to słynny Lilian?

-" P-piękny..." - pomyślał, czując jak jego twarz oblewa rumieniec, a wokół robi się dziwnie gorąco... - "Tak jak mówił mój mistrz gdy patrzałem na jego rzeźby...

-"Mistrzu! - zawołał rudowłosy wampir, wołając starszego. - Po co ci ta rzeźba...?
- To anioł. Jedna z rzeźb Liliana... Jest piękna, prawda?
- Tak. - powiedział chłopak - Ale kto to Lilian...?
- Wybitny wampirzy rzeźbiarz... Pracowałem całe życie, by zdobyć tą oto rzeźbę... Lilian... jest dla mnie bóstwem... jego rzeźby są niesamowite! A sam rzeźbiarz kojarzy mi się z pięknem... Jest idealny..."

- "Nie kłamałeś..." - pomyślał, spoglądając w oczy mężczyźnie. Za chwilę, wyrwany z przemyślenia, powiedział. -Bardzo mi miło... jestem Virgiliu. - chłopak ukłonił się, po czym potrząsnął głową, by przerzucić przez ramię włosy. - Lilianie, powiedz mi skąd tyle dokładności w twych rzeźbach... są jak żywe...

-"jest taki...miły..." - pomyślał, a na głos powiedział. - Twój mistrz musiał być wybitnym artystą, prawda? Jakie imię nosi rzeźba, którą tworzysz?

Chłopak zmieszał isę widząc smutek Liliana. - Tak mi przykro... - powiedział po chwili, kładąc rękę na jego ramieniu.

-ah... - wyszeptał. - Pewien człowiek powiedział mi, że znajdę tu osoby, które znają się na malarstwie... Tymczasem spotkałem... ciebie. Miło mi.

-"Oh sam Lilian chce zobaczyc moje obrazy!" - pomyslał w duchu Virgiliu, a oczy mu rozbłysnęły. - J-jasne... - powiedział podając chłopakowi płótno ze skończonym obrazem, odzwierciedlającym pęknięte lustro, ludzkie oko, z którego wyciąga się długa nić, biegnąca w samo centrum cyklonu...