Mikio leżał na swoim 'prywatnym' łóżku które dzieli zwykle ze swoimi 'gośćmi', głęboko zamyślony. Jego dziewczęca sylwetka i uzależnienie od sukienek, sprawiało wrażenie, jakby był jedynie bezbromną lolitką, która tak naprawdę nie wie co robi w tym własnie miejscu. Bo... co tak naprawdę robiła?
Mikio zawsze pragnął urodzić się dziewczyną. Zawsze pragnął innego ciała, jeśli jednak takie dostał od losu, nie mógł nic na to poradzić...
- "Ja..." - pomyslał, wtulając się w poduszkę. -"Czy ja naprawdę istnieję...? Jeśli długowieczni istnieją, z pewnością ja także... Co jeśli to tylko brednie... Co jeśli oni... Czy będę znów tylko zwykłą dziwką...?" Tak naprawdę chłopak nie widział jeszcze nikogo z tego gatunku. Miał nadzieję, że plotki okażą się prawdą. Zawsze interesowały go wampiry... Byli jak senne marzenie... Jak sens istnienia... Czy sen może się urzeczywistnić...?

Mikio podniósł się zaskoczony, siadając na łóżku. - Proszę... - powiedział cichutko.

Mikio zasłonił usta w podziwie. - "To... najprawdziwszy wampir!" - pomyslal, nie wierząc własnym oczom. Wstał powoli podchodząc do gościa. - D-dobrze... - powiedział trochę w strachu, trochę w podziwie... Sam nie wiedział czym było uczucie, które teraz odczuwał.

Chłopak odpadł ciężko na łóżko, otwierając usta w niedowierzeniu, który zaraz zamienił się w uśmiech. - "Moje życie... Moje życie się zmienia! Albo ten człowiek ma problemy z dentystą... albo jest... prawdziwym wampirem!" Poderwał się z łóżka i podskakiwał ze szczęścia, pakując swoje rzeczy do czarno-różowej walizki. Zaraz wybiegł jak z procy przed dom publiczny, odwracając się na chwilę za siebie. - "Już nigdy tu nie wrócę!" - pomyślał, biegnąc do apartamentowców.

Nagle do pokoju, bez pukania wszedł szef. Był to wysoki mężczyzna o zielonych oczach i długich blond włosach..:"Nurio dziś nie pracujesz. Twoj klient nie przyjedzie. Zadzwonił, że sie rozmyślił...Idź na miasto i rozerwij się..." Mężczyzna rzucił obojętne spojrzenie w stronę dziewczyny poczym odwrócił się w stronę okna:"...tylko bądź przed północą.."

"Nie podlizuj się Nurio...I tak nic dla mnei nie znaczysz...Tylk ozarabiam na tobie pieniądze..I to marne..Mogłabyś się postarać..." Powiedział jej szef patrzac na nią zimnym wzrokiem...