Droga zdawała isę ciągnąć w nieskończoność... Opady deszczu, uciążliwe promienie słońca, zimno i ciepło na przemian, wreszcie się skończyło... O tu. Nad jeziorem uta...
- Prawda, że piękne...? - zapytał, zwracając się do dziewczyny. - Jeśli będę mieć kiedyś żonę, chciałbym założyć osadę właśnie tutaj... Kiedyś trzeba się ustatkować... Żyć jak wszyscy inni...

Z oddali słychać było pieśń:
*"...na niebie szukać tej ostatniej
jeszcze tlącej gwiazdy
prawdziwej
jedynej miłości
której zmysłowe szepty wyznań
z oddali muzyka skrzypiec unosi..."

*nocą srebrzystą

- Widzisz, że podróże uzależniają... - powiedział siadając obok niej. - dla nich żyję, posiadanie stałego miejsca mnie przygnębia... to tak jak odsuwanie możliwości, choć są na wyciągnięcie ręki...

- Dzięki za chęci... Założę swój dom, kiedy będę mieć żonę... - powiedział patrząc w niebo. - Po co wracać do pustego mieszkania...? Nie ma w tym żadnego celu...

- Wierzę ci. - powiedział. - Czasem bardziej kocham ludzi niż wampiry...

- Nie o to chodzi... Wampiry są wyniosłymi istotami. Pragną władzy, okaleczają innych... Jak można nazwać ich dobrem...? Ludzie są naszymi baranami, które spożyjemy... To chyba współczucie, lecz i miłość... Oni są piękni! Nie mają tak groteskowych twarzy jak my, ich ruchy są płynne i lekkie, naturalne... Ich uśmiech jest szczery, słowa nie są kłamstwem...

- Nie... - powiedział, nagle wydając się strasznie poważny. - Ty wydajesz się być wporządku, jednak wampiry z klanu Ciernia... Sama wiesz jakie są... Dlatego ich nienawidzę...

W tym momencie u jego poku pojawiła się czarno włosa dziewczyna zauważywszy nieznajomych powiedziała: Witam! Jak się państwo mają? - zapytała grzecznie po czym zwróciła się do ukochanego - To miejsce jest idealne prawda kochanie?